"Kan ve Güneş": Etin ulusal bir sembol olduğunu ortaya koyan bir sergi

Arjantin kültürü ve özellikleri geniş ve karmaşıktır. Ancak, futbol ve tabii ki et gibi ayrılmaz bir şekilde bağlantılı olduğu temalar vardır, bu yüzden dünyanın büyük bir kısmı bu ülkenin vatandaşlarının günlerini ızgara yaparak geçirdiğine inanır, sanki böyle bir bolluk mümkünmüş gibi.

Ve ulusal kimlik ve hayvancılık birbirinden ayrılamazken, bu birliğin arkasında çözülmesi için çok fazla zihinsel jimnastik gerektiren karmaşık politik kararlar ve sosyal davranışlar vardır. Bu kararlar klişelerin ötesine geçer ve kentsel sanat alanındaki uzun kariyeriyle tanınan ve bu ebedi tartışmayı masaya getiren bir sanatçı tarafından ele alınmıştır.

Geçtiğimiz yıl Francisco Díaz Scotto (diğer adıyla Pastel ), Joaquín Barrera'yı arteba'daki Valerie's Factory'nin arka odasında sunduğu bir eseri görmeye davet etti. O zamanlar bunu bir deney olarak algılasa da, aslında bu, Buenos Aires'teki bir galeride gerçekleştirdiği ilk kişisel sergisi olan Sangre y Sol'un tohumuydu.

Barrera, bu resmin arkasında çağdaş bir bakış açısıyla araştırılabilecek büyük bir arka plan olduğunu ve bu sosyopolitik bugüne eldiven gibi uyduğunu hissetti.

Aylar geçtikçe sanatçı ve küratör arasındaki karşılaşmalar şu soru etrafında yoğunlaştı: Arjantin'de et boyama ne anlama geliyor? Bu, bu metanın kullanımının ve tüketiminin toplumumuza uzun yıllardır getirdiği ekonomik, politik ve sembolik anlaşmazlıkları anlamak anlamına geliyordu .

Bu inşayı tetikleyen senaryoyu anlama çabası içinde kimlik soruları da ortaya çıktı ; ancak cevap, toprağa hakim olma ve daha fazla güç ve para elde etme aciliyeti gibi görünüyor ve bu da 19. yüzyıl Pampas ovasını uzun bir savaşın merkezine yerleştiriyor.

Uruguaylı ressam Juan Manuel Blanes'in, düz bir manzara ve at sırtında yüzü hafifçe koluyla gizlenmiş şekilde yön veren bir gaucho eşliğinde sarı, neredeyse altın rengi ve sonsuz bir gökyüzünü içeren bir eseri var. Arka planda, zar zor görülebilen gölgeler olası yoldaşlarını gösteriyor. Zamanın gelenek ve görenekleri, işçi ve günlük yaşam Blanes'in en sevdiği konulardan bazılarıydı ve 19. yüzyılın en önemli River Plate sanatçılarından biri olarak tarihe geçti.

Díaz Scotto, "Kırsalda Gaucho" tablosunu bizzat görmedi, ancak bir katalog aracılığıyla , onları zamanın engellerinin ötesinde birbirine bağlayan basit bir eylem aracılığıyla gördü; zira tablonun kendisi, bir İspanyol aristokratına ait olduktan sonra İngiltere'de yeniden keşfedilmiş olması nedeniyle çok özel bir tarihe sahiptir.

Bir şeyle diğeri arasında, onu rekor bir fiyata açık artırmaya gönderen mirasçıların eline geçti, piyasa spekülasyonlarına ve her ülkenin ulusal mirasını çevreleyen şüphelere tabi tutuldu. Ancak, Blood and Sun'da, Scotto manzarayı taklit ve sahiplenme oyunuyla özgürleştirdiği için başka bir kimliğe bürünüyor .

Barrera, “Francisco iyileşiyor, onurlandırıyor ve haklı çıkarıyor ve sadece Pampas ovalarını tasvir etme yeteneğini değil, aynı zamanda kimliğini oluşturmaya yeni başlayan bir dönemin ve ülkenin simgesi haline gelen bazı eserler yaratan Uruguaylı ressam Juan Manuel Blanes'in yeteneğini de ortaya koyuyor” diyor.

Sergideki eserlerin koleksiyonu aşamalar halinde anlaşılabilir , bu manzara hem hikayenin başlangıcı hem de sonudur. Hikayenin geri kalanını besleyen birincil kaynaktır.

İlk grup resimlerde et, son derece yakın çekimde sergilenir , adeta soyutlaşır, renklerin niteliği ve fırça darbelerinin gücü ön plana çıkarılır.

Sonra, Díaz Scotto'nun atölyesinin önünde bir tane görmeye cesaret ettiği, kırsala düşman, beyaz, temiz ve soğuk o çevre, titizlikle parçalanmış, elle tutulur bir varlık olarak beliriyor buzdolabında . (Bu bir tesadüf mü yoksa penceresinden tekrarlanan manzara mı onun en büyük ilham kaynağı oldu?)

Üçüncüsü, et, aile evine arzu edilen bir mal olarak giren bir metadır. Bunlar, pop art'ı veya hatta 1990'ların "kitsch" estetiğini anımsatan, günlük yönlerin merkezde yer aldığı muşamba bir masa örtüsüyle bir masada sergilenen, bir katalog veya yemek kitabı fotoğrafını andıran görüntülerdir (örneğin, Jorge Gumier Maier, bazı çalışmalarında 1940'ların Beton Sanatı ile teyzesinin evinin estetiği arasında bir füzyon yaratmıştır).

Bunlar süpermarket reklamlarıyla harmanlanmış klasik natürmortlar , ancak içlerinde şok edici bir şeyler de var.

Başlangıca dönersek, eğer La Pampa ulusal mücadelenin büyük toprağıysa , o zaman bu serginin mekanı olmayı da hak ediyor, kimliğini yeniden kazanıyor, hızla gelişen bir ülkenin hakimiyeti için büyük savaşların orada yaşandığını unutmuyor.

Sonuç olarak, Díaz Scotto ve Barrera'nın çok fazla arama ve izleme sonrasında keşfettikleri arşiv araştırma çalışmalarına adanmış bir ek , belgelerden dönem fotoğraflarına, eski banknotlara ve filmlere kadar uzanan materyali ortaya çıkarıyor ve bu da Sangre y Sol için teorik ve tarihsel bir çerçeve sağlıyor. Bu, buzdağının görünmeyen kısmı.

Francisco Diaz Scotto'nun Kan ve Güneş adlı eseri (Pastel), Valerie's Factory'de Çarşamba'dan Cumartesi'ye 15:00 - 19:00 saatleri arasında Vera 1350'de.